- damnatio
- damnātĭo, ōnis, f. [id.], condemnation (good prose).I.Prop.A.In gen.:B.
(video) omnes damnatos, omnes ignominia affectos, omnes damnatione ignominiaque dignos illuc facere, etc.,
Cic. Att. 7, 3, 5; id. Verr. 2, 2, 41:quid est illa damnatione judicatum, nisi, etc.?
id. Clu. 20:si damnatio ingruit,
Tac. A, 4, 35:certi damnationis,
Suet. Tib. 61 al. —In eccl. Lat. esp. of the displeasure of God:quorum damnatio justa est,
Vulg. Rom. 3, 8; 8, 1.—In plur.: reorum acerbissimae damnationes ( opp. libidinosissimae liberationes), Cic. Pis. 36; Tac. A. 3, 31 fin. —With gen. of the offence:ambitus,
Cic. Clu. 36, 98;of the punishment: tantae pecuniae,
id. Verr. 2, 17, 42.—With ad and accus. of the punishment:ad furcam,
Dig. 48, 19, 28:hominis ad carnificinam, dei ad poenam sempiternam,
Lact. 5, 11, 8;animarum ad aeterna supplicia,
id. 2, 12, 9.—Esp. with reference to the meaning of damnas (v. h. v.): an heir's obligation to pay, Paul. Sent. 3, 6.—II.Transf., of inanimate things:apiastrum in confessa damnatione est venenatum,
Plin. 20, 11, 45, § 116.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.